باز هم یه فاطمیه دیگه اومده و شیعیان و محبان حضرت در مساجد و حسینیه ها و منازل خودشون مجالس عزاداری بپا میکنن. نکته ای که اینجا مهمه اینه که وقتی ما ارادت خودمون رو به ام الائمه نشون میدیم و در مجالس بهمون متذکر میشن که حضرت در راه  دفاع از ولایت شهید شدن ،غالبا تصمیم میگیریم از حضرت تبعیت کنیم و ما هم نسبت به امام زمان خودمون وفادار و جانفشان و مطیع باشیم. اما نمیدونم چرا معمولا این حالت تو جوونا بصورت جوگرفتگی ظاهر میشه و بعد از گذشتن اینطور ایام فراموش میشه! به نظر شما ضعف از سوی مبلغان در جا انداختن این فرهنگه یا از ذهن امثال من که کشش درک حقایق رو نداره و با ظاهر سازی خودش رو معتقد به حقایق نشون میده؟

حالا گروهی این وسط زرنگی میکنن و برای اینکه این جو گرفتگی از ذهنشون فراموش نشه و براشون عادت و بعد هم ملکه بشه این جو رو در تمام طول سال برای خودشون نگه میدارن تا جاییکه فرمایشات اهلبیت مبنی بر اینکه « شیعه ما در شادی ما شاد است و در حزن ما محزون» فراموش میشه و شیعه ای میسازن که همیشه محزون و گریانه. اما اون چه که سئواله اینه که کسیکه قرآن صامت که تو خونه و در دسترسش هست رو غریب میذاره و فرمایشاتشو تو زندگی اجرا نمیکنه چطور میتونه قرآن ناطق رو که فعلا از دیده هاش پنهانه و لیاقت درک اونو نداره رو از غریبی در بیاره؟
کسیکه خونه خدا تو محلشون رو غریب گذاشته و نمازهاشو تو خونه میخونه چطوری میتونه خونه خدا رو از اشغال صهیونیستها و وهابیون در بیاره؟

کسیکه مجلس اهلبیت رو اونقدر کش میده که صبح نمازش قضا میشه چطوری میتونه تو احیای اوامر الهی موفق ظاهر بشه؟

انقلاب اسلامی ایران نمونه بارزی از پیروی از صدیقه کبری(س) و حمایت از ولی عصره که به رهبری یک پیرو واقعی به ثمر نشست، اگه کمی دقتمون رو زیاد بکنیم میبینیم اونچه که تو پیروزی این انقلاب نقش مهمی داشته ارتباط مردم با روحانیت مبارز و انقلابی بوده اما الان اوناییکه ادعاشون میشه راه انقلابیون رو ادامه میدن معمولا با روحانیت قطع ارتباط کردن که این خودش مصداق بزرگی از تهاجم فرهنگیه

عمل کردن به رای خود در مجالس اهلبیت و کنار گذاشتن فتوای جانشین امام زمان بزرگترین غفلتیه که الان عزاداران اهلبیت و مدعیان پیروی از ایشون رو دربرگرفته

به نظر شما آیا با این شرایط میشه باز بگیم این اشکها اثر داره و ما میتونیم پیرو مادر شیعیان باشیم یا یه تغییر روند اساسی تو برنامه های محبان اهل بیت (ع) نیازه؟

اگه نیازه ، چه تغییری؟  

نگارنده : عبدالله

پاسخهای نورانی دوستان [ جواب]

السلام علیک یا بنت رسول الله

بعد از هزار و چهارصد سال به عزای مادر بزرگوارمون نشستیم، مادری که غریبانه سوخت و غریبانه سفر کرد و غریبانه دفن شد.

مادری که بعد از هزار و چهارصد سال هنوز غریبه و از غربتش کم نشده

بعضیا که زندگی مادر ما رو تو هفتاد نود روز خلاصه میکنن فکر میکنن جلوگیری از غربت مادر فقط به گریه و روضه و سینه زدنه

اوناییکه سرشونو تو لاک خودشون کردن و فکر میکنن اسلام گفته سالی به دوازده ماه باید گریه کنی

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما برای زن جایگاهی قائل نیستن

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما بر خلاف سیره مادر ما رفتار با همسر رو بلد نیستن

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما بر خلاف سیره مادر ما پیروی از امر ولی عصر رو بلد نیستن

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما نمیدونن یه زن تا کجا ،جای رشد و تعالی داره

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما نمیدونن جایگاه مادر ما کجا بوده

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما هنوز مفهوم حجاب رو نمیدونن

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما هنوز آداب رویارویی با نامحرم رو نمیدونن

اوناییکه ادعاشون میشه پیرو مادر ما هستن اما ایثار و سختی و گذشت رو بر خود روا نمیدونن

چه نامردمانی هستن که با احساسات مردم بازی میکنن و برای درآوردن اشک مردم هرچی دلشون بخواد به مادر ما نسبت میدن، اساس زندگی مادر رو ول کردن و فقط به گریه پرداختن!

آیا این مادری که براش گریه میکنید از  همسایه اش غافل بود؟ آیا کاری به کار بقیه زنان نداشت؟ امر به معروف نداشت؟ نهی از منکر نداشت؟ با مردم مهربان نبود؟ پس چرا سنت ایشون باید فراموش بشه ؟

آیا با گریه بدون معرفت میشه ایشونو از غربت در آورد؟

آیا با اشک و گریه خالی میتونیم بگیم ما پیرو این مادر هستیم؟

نگارنده : عبدالله

پاسخهای نورانی دوستان [ جواب]