آنچه در سوگ تو اي پاک تر از پاک ، گذشت
نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت

چشم تاريخ در آن حادثه تلخ چه ديد ؟
که زمان ؛ مويه کنان از گذر خاک گذشت

سر خورشيد ، بر آن نيزه خونين مي گفت :
که چها بر سر آن پيکر صد چاک ، گذشت

جلوه روح خدا در افق خون تو ديد
آنکه با پاي دل از قله ادراک گذشت

مرگ ، هرگز به حريم حرمت راه نيافت
هرکجا ديد نشاني زتو ، چالاک گذشت

" حر " آزاده شد از چشمه مهرت سيراب
که به ميدان عطش ، پاک شد و پاک گذشت

آب ، شرمنده ايثار علمدار تو شد
که چرا تشنه از او اين همه بي باک گذشت

بود لب تشنه لب هاي تو صد رود فرات
رود بي تاب کنار تو ، عطشناک گذشت

بر تو بستند اگر آب ، سواران سراب
دشت ، دريا شد و آب از سر افلاک ، گذشت

با حديثي که ملائک ، ز ازل آوردند
سخن از قصه عشق تو ز لولاک گذشت ...

* نصرالله مرداني *