سلام
نماز و روزه همتون قبول باشه ان شاءالله

آغاز سال تحصیلی جدید رو به همه اهالی دنیای علم و دانش تبریک میگم و برای همه دوستان آرزوی موفقیت می‏کنم
عصر روز سی و یکم شهریور تو تاکسی نشسته بودم که شنیدم رادیو مصاحبه ای رو با کلاس اولی هاداره پخش میکنه
خیلی برنامه جالبی بود
بچه های شیرین زبون با همون زبون کودکی ذوق و شوق خودشونو از اومدن به مدرسه بیان می‏کردن و از آرزوهای خود درباره شغل آیندشون میگفتن
منم مثل بقیه خندم گرفته بود اما یه دفعه در عین خنده گریه‏ام در اومد
نه برای اینکه یاد سال اول خودم افتاده باشم، آخه اون سال گریه نکردم که
نمیدونم چی شد
یه دفعه ناراحت شدم
دیدم ما هم کلاس اولی بودیم، بعد بزرگ شدیم رفتیم راهنمایی، بعد دبیرستان، بعد آزمون ورودی حوزه، بعد مصاحبه حوزه، ما هم همینطور مرتب داریم بزرگ میشیم اما دیدم من هنوز کلاس اولی هستم
البته درسته که تو درس و مدرسه رو به جلو میریم اما
اما به خودم اومدم دیدم تو کلاس آدم شدن سالهاست تو همین کلاس اول موندم و هر سال دارم رفوزه میشم
آره
من هنوز هم کلاس اولی هستم
اما دیگه نمیتونم مثل اون بچه ها بخندم و بگم که من کلاس اولی هستم
بلکه خجالت میکشم و با شرم میگم هنوز تو کلاس اول موندم
آخه چرا؟
چرا باید همینجوری تو کلاس اول بمونم؟
شما که رفتید جلوتر و تو کلاسهای بالاترید یه راهنمایی کنید
چیکار کنم که بعد از مرگ کارنامه مردودی کلاس اول رو دستم ندم؟

منتظر جواباتون هستم
التماس دعا

نگارنده : عبدالله

پاسخهای نورانی دوستان [ جواب]