هر روز که میگذره عرفه داره نزدیکتر میشه

حاجیا با اون احرام سفیدشون راهی عرفات میشن

من چیکار کنم، من که قسمتم نشد اونجا باشم

اینا فکریه که داشت تو ذهنم اینور و اونور میرفت که یهو نوایی به دلم نشست

دلم گفت ما هم میریم احرام همون پیراهن سیاه هیئت اباعبدالله(ع) رو میبندیم و میشینیم دعای عرفه امام حسین(ع) رو میخونیم

ای بابا

لیاقت کربلا رو هم نداشتیم

کجا احرام ببندم

یادش بخیر انگار همین دیروز بود با همین احرام پیرهن مشکی تو حیاط حرم ابی عبدالله(ع) طواف میکردیم، نزدیک اربعین بود همه مشکی پوش، همه عزادار، سینه زنان ، هروله کنان، چه طوافی بود

مخصوصا این که آدم روز آخرش باشه، بره بشینه پایین پای علی اکبر(ع)

یاالله

چه سعیی بود، با دوستمون که مداحی میکرد این بین الحرمین رو هی رفتیم و برگشتیم

به اون میگن احرام

به اون میگن حج

ای خدا یعنی میشه دوباره قسمتم کنی

خب عرفه که نه اونجام نه مکه، باید احرام مشکی رو ببندم و دور حرم همیشگی آقام بچرخم، آخه از وقتی آدما رو شناختم و دارم خودمو قاطی آدما میکنم ورد لبم شده « أنت فی قلبی یا مولا حسین»

چون عقیده دارم «القلب حرم الله» و همچنین «حرم الله است حرم حسین»

اما حرم که اینجوری کثیف نمیشه، باید تطهیرش کرد

باید رفت خارها رو کند تا پای ارباب زخمی نشه

باید قلب رو تطهیر کرد تا بوی عطر سیب همه جا رو بگیره

دعام کنید

دعا کنید بتونیم عرفه رو تو شأنش بگذرونیم

الان که دارم مینویسم شب شهادت آخرین بازمانده کربلا، همبازی باب الحوائج حضرت رقیه(س)، شکافنده علم نبوی، حضرت امام محمد باقر(ع) هستش 

 یا صاحب الزمان آجرک الله 

 به همتون تسلیت میگم و ازتون میخوام مجلس عزاداری پرشور براشون برگزار کنید چون الان تو مدینه کسی نیست حاجیها هم رفتن مکه و بقیع رو سکوت و تاریکی گرفته، نذارید مجلس امام محمد باقر(ع) غریب بمونه

یا علی

نگارنده : عبدالله

پاسخهای نورانی دوستان [ جواب]