سلام
خيلي دوست داشتم آخر مطلبتون نوشته باشيد، اين يه شوخي بود.ولي ....
از توصيفات شما در خصوص محمود معلوم مي شه، كسي بوده كه همه ذكر و فكرش براي حوزه بوده اما مشكلات اونو از پادرآورده. مشكلات هميشه بوده و هست. به نظر شما هيچ طلبه ديگه اي اين مشكلات رو نداره. البته خودمم طلبه ام و توي قم. از دوري خانواده گرفته تا كرايه خونه بالا. شهريه كم و دلتنگي همسر و فرزند. درسته تحملش خيلي مشكله. شما و محمود آقا اينارو بهتر از من ميدونين. ولي كسي كه براي خدا قدم برداره هر چي هم اذيتش كنن و زخم زبون بزنن مي گه: (ما رأيت إلا جميلا) كسي كه عباي پيغمبر رو به دوش مي گيره بايد زباله روي سر ريختنش هم رو تحمل كنه، اوني كه مياد تو مكتب امام صادق غل و زنجيرش رو هم بايد تحمل كنه. اوني كه جوونيش رو با حسين(ع) معامله مي كنه بايد هم بگه (الهي رضا بقضائك) هر چند زير تيغ شمر زمان باشه. طبيعيه كه خونواده هم خيلي اذيت ميشن. اما اگر هميشه الطاف امام زمان(عج) يادمون باشه، هميچ وقت نمي خوايم از پادگانش(حوزه) بيرون بريم. مردم تو حرم امام رضا(ع) ساعت ها توي صف مي ايستند تا ذاي حضرتي بگيرن. اونوقت ما همه ذاهامون غذاي حضرتيه(جاي خوشحالي نيست) همين براي طلبه كافيه.
نمي دونم نمي شه مشكلاتش رو به دفتر رهبري، مراجع و .... در ميون گذاشت تا اين طوري حوزه رو ترك نكنه. اميدوارم خبرهايي تو وبلاگتون قرار بدهيد كه اميد طلبه ها را براي سرباز بودن امام زمان(عج) بيشتر كنه. ببخشيد زياد نوشتم.
به اميد روزي كه امام زمان پيشاپيش سربازانش حركت كند و درآن روز همه سرها را بالا بگيريم كه (ان حزب الله هم الغالبون)
